Άρη Αβέλλα, πώς είναι να έχεις ταβέρνα στο ψηλότερο χωριό των Βαλκανίων;
Στη Σαμαρίνα και τον «Γέρο Σμόλικα» για σούβλες, σούπες, φημισμένα παϊδάκια και «άχαστους» κεφτέδες
Μαριάννα Μανωλοπούλου05.11.2023, 14:403’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
Άρης Αβέλλας, ο ιδιοκτήτης του «Γέρο Σμόλικα», της παραδοσιακής ταβέρνας στην Σαμαρίνα μιλάει στην ATHENS VOICE για τη ζωή στο χωριό, την επιχείρηση και τη μαγειρική στη φύση
Η Σαμαρίνα είναι χτισμένη σε υψόμετρο 1600μ. στους πρόποδες του Σμόλικα, του δεύτερου ψηλότερου βουνού της Ελλάδος. Εξήμισι ώρες περίπου μακριά από την Αθήνα και βρίσκεσαι στη πλατεία της Σαμαρίνας, του πιο ψηλού χωριού των Βαλκανίων. Κάπου εκεί, στέκει διακριτικά και ο «Γέρο Σμόλικας» ο οποίος μετράει ζωή από το 1910. Όλα αυτά τα χρόνια η πέτρινη παραδοσιακή ταβέρνα παραμένει ίδια και στο ίδιο ακριβώς σημείο. Το πετρόχτιστο μεγάλο τζάκι, τα ξύλινα αντικείμενα, οι παλιές φωτογραφίες είναι κάποια μόνο από όσα απεικονίζουν την διαδρομή της λειτουργίας της έως σήμερα. Πίσω από το «Γέρο Σμόλικα» δεν κρύβεται κάποιος ηλικιωμένος όπως είναι η πλειοψηφία των κατοίκων του τόπου αλλά ο 32χρονος Άρης Αβέλλας, τέταρτης γενιάς απόγονος της οικογένειας, παρέα με τα σκυλιά του Toronaga και Iris, δυο υπέροχα Japanese Akita που είναι και μασκότ της επιχείρησης.
O Άρης Αβέλλας και η ταβέρνα «Γέρο Σμόλικας»
Ο Άρης είναι κουλ και επικοινωνιακός τύπος. Κατάγεται από την Ελασσόνα και τη Σαμαρίνα όπου πέρασε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια. Στα δεκαοχτώ του μετακόμισε στην Θεσσαλονίκη, σπούδασε Τουριστικά και παράλληλα, ασχολήθηκε με τον χώρο της εστίασης. «Η παραδοσιακή μας ταβέρνα ξεκίνησε από τον προπάππο μου, ο οποίος μόλις είχε επιστρέψει από την Αμερική. Ασχολούνταν με την εστίαση και αποφάσισε να γυρίσει στην Ελλάδα και να ανοίξει στην Σαμαρίνα το πρώτο ζυθεστιατόριο. Επέλεξε το χωριό χάρη στην εμπορικότητά του γιατί ήταν κεφαλοχώρι και πυκνοκατοικημένο. Κι εγώ σε κάποια φάση της ζωής μου συνειδητοποίησα ότι πρέπει να ασχοληθώ με κάτι που μου αρέσει και με γεμίζει. Οπότε η επιστροφή στο χωριό ήταν για μένα μονόδρομος» μου λέει.
Στο «Γέρο Σμόλικα» θα απολαύσει κανείς παραδοσιακά κυρίως εδέσματα, σούβλες, σούπες, τα φημισμένα παϊδάκια και τους άχαστους κεφτέδες- με τη «μυστική συνταγή» που έκανε η γιαγιά του η Στέλλα. Αυθεντικές γεύσεις δηλαδή, μαγειρεμένες με μεράκι και αγάπη. Την κυνηγετική περίοδο μάλιστα υπάρχουν και κάποιες «ειδικές» επιλογές. «Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να κρατήσουμε τον παραδοσιακό χαρακτήρα της κουζίνας μας ενώ ταυτόχρονα προσπαθώ να της δώσω και μια πιο μοντέρνα πινελιά».
Ειδική κατηγορία στη ταβέρνα είναι και τα άγρια μανιτάρια. Ο ίδιος ξεκίνησε σε νεαρή ηλικία να μαζεύει μορχέλες- το μανιτάρι της άνοιξης, βωλίτες κ.ά και στην πορεία έγινε μανιταροσυλλέκτης. Παρακολούθησε σεμινάρια και σήμερα τα αποξηραίνει, τα κάνει τουρσιά, τα μαγειρεύει στην παραδοσιακή επιχείρησή του, ενώ προμηθεύει και άλλα εστιατόρια της περιοχής και όχι μόνο. Αλπινιστές και επισκέπτες από κάθε σημείο του κόσμου καταφθάνουν στο χωριό, βρίσκουν την ηρεμία που αναζητούν δίπλα στη φύση και γεύονται μορχέλα γεμιστή με ανθότυρο και ριζότο μανιταριών του ονείρου.
Όπως θα δει κάποιος στο προφίλ του στα social media περνάει πολύ χρόνο μαγειρεύοντας στο βουνό. Δεν είναι λίγες οι φορές που θα τον δεις μόνο του να ανάβει προσεκτικά και σιγά σιγά τη φωτιά, να ρίχνει τα ξύλα, και έπειτα πάνω στο τηγάνι του να ετοιμάζει κάτι δημιουργικό και ινσταγκραμικό, φορώντας ρούχα εποχής που θυμίζουν κάτι από “Peaky Blinders”. Υπάρχουν και οι στιγμές που βρίσκεται παρέα με την Τασούλα, την Κωνστάντω, την Θώμα, και την Κούλα, τις γυναίκες του χωριού, με τις οποίες φτιάχνουν συνήθως παραδοσιακούς τραχανάδες, πίτες και άλλα φαγητά του τόπου. Συγκεκριμένα, το καλοκαίρι μαζεύονται στο σπίτι της κυρίας Τασούλας και φτιάχνουν τον περιβόητο τραχανά, μια διαδικασία που κρατάει σχεδόν όλη μέρα αλλά όπως αναφέρουν το αποτέλεσμα αξίζει τον κόπο. «Μου αρέσει να μαγειρεύω με τις γιαγιάδες του χωριού προσπαθώντας να αποκομίσω κάτι από την εμπειρία τους και ταυτόχρονα να προβάλω όλα αυτά τα πιάτα που αποτελούν μέρος της παράδοσης του χωριού. Λόγω της δουλειάς μου, προσπαθώ να μαγειρεύω και να τα κινηματογραφώ παράλληλα, ώστε να επηρεάσω με τον τρόπο ζωής μου τον κόσμο να ασχοληθεί με δράσεις του βουνού και ειδικότερα του τόπου μας
Ο τρόπος προβολής του περιεχομένου μου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πέρα από το χιουμοριστικό κομμάτι στόχο έχει να αναδείξει τις ιδιαιτερότητες της Σαμαρίνας και γενικότερα όλης της περιοχής της Πίνδου. Οι νέοι και ειδικά στα χωριά πρέπει να μαθαίνουν από τους παλιούς».
Τα χόμπι του ανέκαθεν είχαν να κάνουν με δραστηριότητες του βουνού, τον χειμώνα ασχολείται εντατικά με το σκι και το ορειβατικό σκι ενώ μόλις ανοίγει ο καιρός κάνει ορειβασία, πεζοπορία και αναρρίχηση μαζί με τα σκυλιά του. «O κόσμος τον χειμώνα συνήθως κατέβαινε προς την Θεσσαλία οπότε το ύφος και οι επισκέπτες του χωριού -που κυρίως ασχολούνταν με το σκι- με επηρέασαν αρκετά. Όποια δραστηριότητα και αν επιλέξω είμαι πάντα μαζί με τα σκυλιά μου. Μια φορά ενώ ανεβαίναμε στην κορυφή του Σμόλικα έπεσε το ένα στο γκρεμό αλλά ευτυχώς μπόρεσα να το σώσω. Πέρυσι τέτοιο καιρό καθώς έκανα βόλτα στο βουνό βρήκα ένα κυνηγό που του είχαν πέσει τα σκυλιά σε μια χαράδρα. Θυμόμουν το περιστατικό με το δικό μου σκύλο και αμέσως κατέβηκα με σχοινιά και τα τραβήξαμε σε ασφαλές σημείο. Γενικά η ζωή στο βουνό και ειδικά το χειμώνα σε τέτοιο υψόμετρο είναι δύσκολη και δεν κάνει για όλους».
Στα σχέδια του είναι να κάνει ορειβατικά ταξίδια στη Νορβηγία και την Ισλανδία που έχουν να κάνουν με τη φύση και το σκι. «Το να κρατήσεις μια επιχείρηση εδώ τους χειμερινούς μήνες απαιτεί μεγάλη προετοιμασία και σίγουρα να σου αρέσουν οι κακουχίες. Από ότι καταλαβαίνω είναι στο DNA μου αυτός ο τρόπος ζωής γι αυτό και μπορώ και ανταπεξέρχομαι σε αυτές τις συνθήκες και θα συνεχίσω να το κάνω».
Ο Γέρο Σμόλικας, Σαμαρίνα, 2462095278
Σ.Κ