Δύσκολες τούτες οι ώρες όταν πρέπει να περιγράψεις την συνοδοιπορία μιας ζωής. Δύσκολες τούτες οι ώρες όταν πρέπει να περιγράψεις με λίγα λόγια όλα αυτά που έζησες. Αγαπητέ μας ΠαπαΓιώργη, Σήμερα σε αποχαιρετούμε. Πολλά μου έρχονται στο μυαλό αλλά όλα είναι λίγο πολυ γνωστά. Θυμάμαι όταν πριν πολλά χρόνια, γύρω στα 12 μου έτη , ήρθα στην εκκλησία κάτι στο κάλεσμα σου, με ενέπνευσε να γίνω με την πορεία των ετών συνεργάτης σου. Έως την μέρα της συνταξιοδότησης σου σε ακολουθούσα παντού. Και αυτό γιατί για πρώτη φορά με έκανε κάποιος να αγαπήσω την εκκλησία. Θυμάμαι τα πάντα. Θυμάμαι τις όμορφες ακολουθίες, το πείραγμά σου, τη στάση σου, αρκετές φορές τις φωνές σου. Δεν υπήρξες ποτέ όμως άδικος. Κρατώντας για μένα αυτήν την πορεία ζωής, θα ήθελα να σας καταστήσω κοινωνούς στην πορεία ζωής του παπαΓιώργη ως ένας επίλογος ευγνωμοσύνης και ευχαριστίας. Ο μακαριστός π.Γεώργιος , ο δικός μας Παπα-Γιώργης υπηρέτησε επί σειρά ετών τον Αμπελώνα του Κυρίου με ζήλο και ταπείνωση. Ο αείμνηστος Λειτουργός του Υψίστου διακρινόταν για την απλότητα, την πίστη, την εργατικότητά του και την αγάπη του προς την αγία μας Ορθοδοξία. Είχε αυξημένη πίστη, ευσέβεια και διάθεση διακονίας λαού του Θεού. Κλήθηκε από το Θεό να ποιμάνει τον ευσεβή λαό της Σαμαρίνας. Κύρια εφόδια της ιερατικής του διακονίας δεν ήταν η μεγάλη μόρφωση και τα πτυχία, αλλά η πλούσια καρδιά του. Μια καρδιά πλημμυρισμένη από αγνά συναισθήματα και βιώματα χριστιανικά και θείες εμπειρίες. Και σήμερα, το σκήνωμα του παπαΓιώργη βρίσκεται την ώρα αυτή μπροστά μας. Σε λίγο θα το οδηγήσουμε στον τόπο που αγάπησε , για να βρει εκεί «τόπον αναπαύσεως». Μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού μας θα βρίσκεται εκεί, όταν άγγελος Κυρίου θα σαλπίσει και τότε «οι νεκροί θα εγερθούν άφθαρτοι, και ημείς όλοι θα αλλάξουμε» (Α Κορ. ιε, 52). Ο παπαΓιώργης επέστρεψε κοντά στον Θεό. Έφυγε ο σεμνός και ταπεινός λευΐτης αφήνοντας σε μας, που τον γνωρίσαμε και εκτιμήσαμε, τον ίδιο και ό,τι προσέφερε με την καλή του ζωή, ανάμνηση αγαθή. Ήδη δέεται για όλους μας. Ιδιαίτερα για τα πιστά και αφοσιωμένα παιδιά και εγγόνια του, τα οποία του συμπαραστάθηκαν υποδειγματικά καθ ολη τη διάρκεια της ιερατικής του διακονίας. Δέεται και για τους ενορίτες και όλους τους οικείους του και τους συγχωριανούς του. Όλοι εμείς ευγνώμονες για ο, τι εκείνος προσέφερε, κλίνουμε το γόνυ στη σεπτή σωρό του και δεόμαστε με όλη μας την ψυχή προς τον Κύριο: «Δέσποτα Χριστέ, ον μετέστησας εξ ημών, εν ταις των αγίων σου κατάταξον σκηναίς, το πνεύμα του σου δούλου Γεωργίου». Κι απευθύνουμε σ’ εκείνον, τον ύστατο λόγο μας! Πολυσέβαστέ μας παπαΓιώργη. Υπήρξες ευγενής. Υπήρξες ο άνθρωπος της σιωπής. Όχι γιατί δεν είχες τι να πεις, αλλά γιατί ήθελες να μιλάς με περίσκεψη. Έκανες το καλό και το ξεχνούσες. Σου έφτανε που το γνωρίζει ο Κύριος. Ήσουν φιλότιμος. Είχες πνεύμα νοικοκυροσύνης. Τα ήθελες όλα καλά και ωραία. Υπήρξες και στενός συνεργάτης του Μακαριστού Μητροπολίτου Γρεβενών Σεργίου. Εσύ και η οικογένειά σου έγινες «συγκυρηναίος» αδελφός. Έγινες το στήριγμα στα καθημερινά προβλήματα της Μητρόπολης και σεβόμενος, διακονώντας και τιμώντας την υψηλή του αποστολή και το ευθυνοφόρο έργο του Μακαριστού. Υπήρξες ακούραστος λειτουργός και φίλος των αγίων, τους οποίους κάθε τόσο τιμούσες λειτουργώντας αγόγγυστα, ακόμη και τα πιο δύσβατα εξωκλήσια τους. Όλους αυτούς θα τους βρεις τώρα πρεσβευτές σου μπροστά στο θρόνο του Θεού. Βλάχα Παναγιά, Αγία Παρασκευή, Άγιε Αθανάσιε, Άγιε Κοσμά, Άγιε Νεομάρτυρα Δημήτριε σας παραδίδουμε σήμερα τον σεβαστό μας ιερέα. Ενώστε τις πρεσβείες σας για την ανάπαυσή του. Με δάκρυα φιλούμε τα χέρια σου, που τόσα χρόνια μας ευλογούσαν. Με ευλάβεια φιλούμε το τίμιο πετραχήλι σου, που σκόρπισε τόσα χρόνια τη Χάρη και την ευλογία του Θεού στο ποίμνιο της ενορίας σου… Με δέος θα σηκώσουμε το σώμα σου ως τον τάφο, για να αντλήσουμε την τελευταία ευλογία σου. Σε αποχαιρετούμε και περιμένουμε να σε συναντήσουμε και πάλι στην άνω πόλη, την άνω Ιερουσαλήμ, η οποία «ου χρείαν έχει του ηλίου ουδέ της σελήνης ίνα φαίνωσιν αυτή∙ η γαρ δόξα του Θεού εφώτισεν αυτήν, και ο λύχνος αυτής το Αρνίον» (Αποκ. 21, 23). Ας είναι μακαρία «η οδός η πορεύη σήμερον», σεβαστέ μας ΠαπαΓιώργη ! Η αγάπη μας και η βαθυτάτη ευγνωμοσύνη μας θα σε συνοδεύουν. Ο Κύριος μας ας σε συγχωρήσει για ό,τι ως άνθρωπος έσφαλες. Έχεις και τον δικό μας τελευταίο ασπασμό της αγάπης και της συγγνώμης! Ας είναι η μνήμη σου αιωνία!
Κωνσταντίνος Κυπριζλής