Βρέθηκα χθές στο Ντίσελντορφ της Γερμανίας σε ένα χώρο όπου μαγνητίζει το ενδιαφέρον ειδικά στους μυημένους της χιονοδρομίας αλλά και των επισκεπτών.
Ενημερώθηκα ότι η ιδέα ξεκίνησε με την κατασκευή κλειστής πίστας 300 μέτρων και μετά προστεθηκαν τα εστιατόρια και το ξενοδοχείο.
Τους ενημέρωσα ότι προέρχομαι από την Ελλάδα με περιοχή χιονοδρομικού κέντρου και προσφέρθηκαν να με ξεναγησουν.
Στο τέλος της ημέρας παρακολουθήσαμε την τεχνητή χιονωση και το πάτημα των πιστών.
Βέβαια αυτού τού τύπου κέντρων έχουν προοπτική γιατί λόγω της κλιματικής αλλαγής δεν χιονίζει όπως παλιά στα βουνά οπότε οι λάτρεις του σπορ πηγαίνουν σε αυτά.
Αυτά βλέπεις μακριά από τον τόπο σου και νιώθεις μια πικρία όταν στην περιοχή σου έχεις ένα διαμάντι σαν την Βασιλίτσα που όμως υστερεί στις υποδομές . Πραγματικά το όνειρο μου είναι κάποτε η Βασιλίτσα να αναπτυχθεί σε υποδομές και να έρχονται τουρίστες για χιονοδρομία όπως έρχονται το καλοκαίρι για τα νησιά μας.
Εκείνη την ώρα ήταν στην κορυφή της Βασιλίτσας ο γιος μου ο Βύρων με τον φίλο του Κώστα Τριαντάφυλλου από την Αθήνα και κάναμε βιντεοκλήση μένοντας άφωνοι οι Γερμανοί από την ομορφιά του βουνού δηλώνοντας ότι δεν γνώριζαν ότι υπάρχουν τέτοια βουνά στην Ελλάδα.
Ντίσελντορφ.
Σωτηρης Κυπαρίσης .