Μέγα το μυστήριο του θανάτου, απρόσμενο, σκληρό, αιφνιδιάζει όλους μας αφήνει μία απουσία. Είναι σοφά τα λόγια του ποιητή, θαρρώ του Καβάφη “Για μια στιγμή μού μίσεψες κι άφησες θλίψη αιώνια”. Όμως την ίδια στιγμή μας υπενθυμίζει ότι στον κόσμο αυτό απλά παροικούμε, στην Ουράνια πολιτεία είναι η μόνιμη μας κατοικία. Αυτός ο απόλυτος εξισωτής μάς διδάσκει ότι πράγματι “ματαιότης τα ανθρώπινα”.
Όμως εμείς οι διαβάτες αυτού του κόσμου, με τα έργα και τις πράξεις αφήνουμε το αποτύπωμα μας, την παρακαταθήκη μας, για να αποκτήσει νόημα η περπατησιά μας. Ο Παπαγιώργης έφυγε ξαφνικά, ανώδυνα ανεπαίσχυντα, ειρηνικά για την ουράνια πατρίδα. Όμως έζησε, δεν απλά υπήρξε!!!!!! Διακόνησε τον Θεό σε έναν από τους στύλους του Ελληνισμού, όπως αναφέρει κι ο Ελύτης, την Πίνδο, αγαπώντας και τον άλλον στύλο τον Άθωνα, τους πυλώνες της Ιστορίας μας. Ψηλός κι αγέρωχος, αυστηρός, λιτός, “παπαδιαμαντικά ασκητικός” με μια όμως παιδική προσιτότητα, με μια ταπείνωση απέριττη χωρίς επίδειξη.
Δίδασκε χωρίς να ομιλεί δούλευε ως απλός εργάτης, με τους εργάτες στον αμπελώνα του Κυρίου. Αγάπησε τη Σαμαρίνα με όλη του την ψυχή, τη ζούσε, την ποθούσε, κάθε χρόνο σαν να ήταν η πρώτη φορά να “βγει” στην αγαπημένη του Σαμαρίνα. Θυσίασε πολλά προσωπικά “θέλω” για την ανακαίνιση των ναών, Μεγάλη και Μικρή Παναγία, Άγιος Αθανάσιος κι όλοι οι ναοί, διατηρούν μνήμες από την κοπιαστική προσπάθεια του. Αρωγοί οι συγχωριανοί του που τον τίμησαν και τον αγκάλιασαν όπως τους αγάπησε κι αυτός. Χωρίς λόγια με επηρέασε κι εμένα εκ καταγωγής Καππαδόκη ,όμως εξ αγάπης Σαμαριναίο, χωρίς να μου πει ή να ζητήσει οτιδήποτε, μ’ έκανε να δεθώ με τα ψηλά βουνά.
Άφησε ο Παπαγιώργης παρακαταθήκη, την αγάπη για την πατρίδα, τη μνήμη του χώρου, την εμπιστοσύνη στην Εκκλησία, το άναμμα του καντηλιού. Το λάδι της πίστης που γλυκαίνει, το φυτίλι της πατρίδας που ξεσηκώνει τις μνήμες μας, το ΦΩΣ που “φαίνει πάσι”. ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, Παπαγιώργη, Άνοιξε μας τον δρόμο του Ουρανού, προσευχήσου για τη Σαμαρίνα και για όλους μας που ακόμη διαβαίνουμε τον δρόμο του κόσμου τούτου, αναζητώντας τον μέλλοντα αιώνα!!!!!! Η πρεσβυτέρα…. στήριγμα και συνοδοιπόρος στη διακονία σου, Τα παιδιά σου…. σου στέλνουν τις προσευχές τους για ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ!!!!!! Το σώμα χάνεται η μνημοσύνη όμως δεν ξεθωριάζει…. Σου λέμε τώρα, αυτό που που δεν προλάβαμε να σου πούμε Σ’αγαπάμε, να μας ευλογείς από τον ουρανό και την αιώνια Πίνδο!!!!!!
Στα βουνά ,τα υψηλά της Σαμαρίνας τώρα πια κείται το σαρκίο …. η ψυχή σου όμως είναι πιο σιμά στον Θεό!!!!!
Πρεσβυτέρα….
Π. Αθανάσιος Τσιμενίδης, Στρατιωτικός Ιερέας, κατ’ εκλογή παιδί του και Μαρία Τασιούλη, πρεσβυτέρα και Θεολόγος
Παναγιώτης Μπελλος,Ιατρός, κατ’εκλογή παιδί του καιΘωμαήΤασιούλη,νοσηλεύτρια Βασίλης Κωνσταντόπουλος, εκπαιδευτικός, κατ’εκλογή παιδί του και Δέσποινα Τασιούλη, εκπαιδευτικός
Εγγόνια: Μαρία, Νίκος και Γιώργος
Ολα τα πνευματικά σου τέκνα!!!!!!!